Leef jij om te werken?
[[image:zee2_150px.jpg:Geniet van het dromen:left:0]]Of werk je om te leven? Een artikel naar mijn hart vandaag op Volkskrant Banen. Het gaat primair over de druk die mensen zo tussen de 25 en 35 zich opleggen. Gelukkig, ik ben dus inmiddels veilig …. Herkennen doe ik deze trend zeker. We jagen elkaar vermoedelijk te veel op. De grote vraag is echter: "Wie jaagt wie op"? Tijd voor een goede discussie op emploIT dunkt mij.
Volkskrant Banen verhaalt over het feit dat een groep dertigers een dagje dromen ging delen. Heerlijk dacht ik, dat is mijn onderwerp, zie ook een eerdere bijdrage over persoonlijke ontwikkeling of het artikel over kansen hier op emploIT. Dan is het wel jammer dat het toch weer niet echt over dat dromen gaat. Primair gaat het artikel in op hoe gek we onszelf en elkaar maken. Dat is althans mijn samenvatting. De groep in kwestie, 25-35 jaar, speelt op minimaal drie schaakborden. Privé willen ze veel, iedereen wil immers meegroeien met de directe omgeving (kinderen en materieel). Zakelijk wordt er veel verlangd door de werkgever: "Bewijs je maar". En de persoonlijke ambitie is sky-high, want iedereen wil carrière maken. Ik heb aan simultaan schaken gedaan. Dat is een hele opgave, maar in dit real-life voorbeeld is het nog veel ingewikkelder, want het spelletje op de drie borden is totaal verschillend. En op een goede dag gaat het dan bij veel mensen gewoonweg niet meer. Je kunt niet op deze manier je energie spreiden.
Je moet dus keuzes maken. En daar gaat het volgens mij vaak mis. We maken de keuzes waarvan we denken dat ze leiden tot het beste resultaat. Daar ben ik wel van overtuigd. In de praktijk heb ik echter gemerkt dat dit resultaat vooral wordt afgezet tegen het bereiken van doelen om je te kunnen meten met de omgeving: rangen en standen, het grote huis, de mooie auto. Als mensen beter naar zichzelf zouden luisteren, de tijd voor reflectie zouden nemen, het onderbuik gevoel laten spreken en leren van hun dromen, dan zouden ze vaak tot andere keuzes willen komen. Maar die stap zetten is voor vrijwel iedereen een te grootte. Dat betekent initieel namelijk afstand nemen van de zo gewenste zekerheden (inkomen met name om de hypotheek, kinderopvang en auto te kunnen betalen). We geven voor die zekerheden wel heel veel vrijheid op.
Die vrijheid is voor mij inmiddels goud waard. Zelf heb ik te lang in die mooie, veilige kooi geloofd. Maar wellicht moeten we allemaal gewoon door die 25-35 fase heen om het te willen gaan geloven. Laten we met elkaar dus veel praten over onze dromen en zien hoe die te realiseren zijn. Dan kun je tenminste werken om te leven. Dat scheelt volgens mij heel veel burn-outs.
Www emploit.. Great! :)
@JohnV: helemeaal gelijk.
@Peter: gelukkig inderdaad niet iedereen, maar op zich wel veel, in ieder geval te veel in mijn optiek (maar iedereen is
@Bas: Gelukkig maakt niet iedereen fouten die hij niet durft toe te geven. Dat lijkt me dus niet het enige ding. Dat ego ding is zeker een deel van de verklaring. Een belangrijke vraag die direct bij mij opkomt is waarom die ego’s dan zo groot zijn dat ze de mens in de weg gaan zitten. Wat moeten we bewijzen?
Maar dan blijven er nog zo veel mensen over die zichzelf gewoonweg niet toestaan om te luisteren naar hun dromen. Die klampen zich vast aan het huidige.
@JohnV: Jij hebt een mooie keuze gemaakt, daar ben ik van overtuigd. Ik zit er wat dat betreft hetzelfde in. Al mocht mijn avontuur niet slagen, dan nog is het een ervaring die ik op geen andere manier had kunnen opdoen. En die vrijheid is zo herkenbaar, maar bij mij dan meer omdat ik mijn vermeende zekerheden heb opgegeven.
Herkenbaar verhaal Peter, ik heb je genoemde 25-35 fase meegemaakt en heb zoals je weet in het laatste jaar van die fase de zekerheden laten varen. Een verkeerde keuze die daaraan voorafging heeft met dat inkeer doen komen.
@Bas, zodra je ego accepteerd dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt krijg je ongekend veel ruimte om goed na te denken en kom je tot verassende resultaten. Dan kan het zomaar zijn dat die ‘verkeerde’ keuze helemaal nog niet zo fout was maar juist nodig om tot besef te komen.
Mooi verhaal. Inderdaad worden er veel keuzes gemaakt die men achteraf misschien niet had willen maken. Het probleem zit hem dan vaak in het feit dat we niet kunnen toegeven dat we verkeerde keuzes gemaakt hebben. Want ‘de omstandigheden zijn dan veranderd’, terwijl andere die hadden zien aankomen en er wel op in hebben gespeeld.
En juist daar zit denk ik een probleem. We hebben keuzes gemaakt waar we nu niet meer gelukkig mee zijn, maar kunnen niet toegeven dat die keuzes verkeerd zijn want dat staat ons ego niet toe. Daarom dus gaan we vervolgens door met die keuzes en geven we anderen de schuld dat we onze dromen niet waar kunnen maken. Maar omdat we onze fouten in het verleden niet toegeven, kunnen we er niet van leren en dus ook niet ons gedrag veranderen, waardoor we dromen niet waar maken.