Mijn ‘leukste’ exit-gesprek

[[image:exit.jpg:exit interview:left:0]]Belofte maakt schuld. Tijdens het laatste bloggersdiner heb ik beloofd mijn laatste exit-gesprek als werknemer te delen met de blogosphere. Uiteraard moet je dit verhaal met een grote korrel zout nemen van iemand die daarvoor ook al twee keer is ontslagen. Nieuwsgierig? Lees dan verder!

In 1999 maakte ik de overstap van HR naar de commerciële werving & selectie. In 10 jaar HR had ik zo ongeveer alles al meegemaakt en vaak jeukten mijn handen als ik ‘mijn’ directeur of general manager bezig zag. Maar ja, ik mocht niet aan de knoppen zitten. Na 10 jaar had ik daar genoeg van en besloot ik voor een lijn-/commercieel managementfunctie te gaan in een organisatie waar HR de core business was. Zo gezegd zo gedaan. Ik dacht het slim aan te vliegen door als International HR Director te solliciteren bij een beursgenoteerd bedrijf in deta en w&s. In het laatste gesprek met de bestuursvoorzitter meldde ik dat ik de rol zag als een overstap naar de lijn. Had dat maar meteen gezegd, was zijn reactie. Voordat ik het wist was ik commercieel manager van één van de labels.

Dat ging zo lekker dat ik bij een reorganisatie na een half jaar al tot Commercieel Directeur voor Zuid-Nederland werd gebombardeerd. Op dat moment kwam ook de nieuwe bestuursvoorzitter aan boord. Het was een daadkrachtige interim-manager uit de financiële dienstverlening. En uiteraard was de ‘stand’ (hoeveel gedetacheerden staan er uit) voor hem en voor ons heel belangrijk. Nadat we onze salesforce opnieuw hadden gereorganiseerd hadden we 65 mannen en vrouwen in de verkoop. Als die er één per week aan de slag brachten, waren wij als management gelukkig. Nou lopen er veel contracten af per kwartaaleinde. Zo ook in juli 2000. 165 om precies te zijn. Maar de stand mocht niet omlaag! Toen ik vervolgens onze bestuursvoorzitter in het directieoverleg voorrekende dat 165 minus 65 toch echt 100 was en dat de stand dus wel omlaag zou gaan, werd het directieoverleg geschorst.

Kort daarna had ik een gesprek met onze bestuursvoorzitter. Dit was wat er ongeveer besproken werd. “Bas, dat gaat niks worden. Jij als commercieel.” Ik: “Hoezo”. Hij: “Een echte commercieel heeft geen HR achtergrond. Een echte commercieel heeft kort opgeknipt haar, draagt een grijs of donkerblauw pak en een wit overhemd (N.B.: Ik droeg destijds wat langer haar en had een voorkeur voor andere kleuren pakken en shirts).” Let wel: Raad van Bestuur, beursgenoteerd bedrijf! Anyway, ik had echt wel door dat zijn besluit vast stond. Ik zei dan ook dat het me slim leek als zijn advocaat met die van mij ging bellen, om een regeling te treffen, aangezien er natuurlijk geen basis was voor een case. En aldus geschiedde. Erg komisch natuurlijk. Achteraf heb ik me natuurlijk wel gerealiseerd dat hij op dat moment ‘Yes-men’ nodig had en dat ben ik niet. Veel te eigenwijs natuurlijk. Daarna ben ik gaan ondernemen en dat bevalt me nog steeds.