Vaste banen bemiddel je met … freelancers?! Vanaf twee kanten

Het zal geen geheim zijn dat in 2009 een hoop werving & selectieondernemers een zware tijd hebben gehad. Ik vormde daarop alles behalve een uitzondering, zoals sommigen misschien al eens gelezen hebben op Sprout. De marktvraag voor werving & selectiediensten klapte door de financiële crisis met 60-80% in elkaar. Daar kun je bijna niet op anticiperen. Of toch wel? Want was dit de eerste keer?

Ik denk het niet. In de dotcom-crisis, maar ook in de crises in de jaren negentig, tachtig en zeventig van de vorige eeuw (hé, zien we hier een patroon?) was er steeds sprake van een varkenscyclus in onze branche.  Met alle wisselingen in de omvang van het personeelsbestand van werving & selectiebureaus tot gevolg. Het is dus eigenlijk een terugkerend fenomeen. Met alle kapitaalvernietiging van dien (geen focus op de business, hoge ontslagvergoedingen, teleurgestelde medewerkers, die meer zekerheid hadden verwacht).

Ik denk echter dat die cycli elkaar steeds sneller gaan opvolgen doordat we in een open informatie samenleving leven, waar veel sneller gereageerd wordt op sentiment in de markt door economische wisselingen in vraag en aanbod.

Kortom, we zullen ons model voor een arbeidsmarktintermediair fundamenteel moeten veranderen. Als namelijk maar 20-30% van je omzet “vast” is en de rest variabel en ook nog eens buiten je eigen invloedssfeer ligt, dan moet je als goed ondernemer daar je bezetting op afstemmen. Dat zou dus betekenen dat het grootste deel van je bestand aan bureau recruiters flexibel zou moeten zijn in de vorm van freelancers, jaarcontractanten en uitzendkrachten.

De rare paradox die dan ontstaat is dat juist die mensen met werkgevers en kandidaten moeten gaan praten over “vaste” (voor zover je daar tegenwoordig van kunt spreken) banen. Maar kan die freelancer zich wel inleven in een kandidaat die permanent werk zoekt? Kan een freelancer wel de continiuïteit bieden aan aan een werkgever, die hij zoekt in een bureau recruiter. Die bureau recruiter moet zijn bedrijf toch goed kennen?

Ik werk nu binnen mijn eigen bureau twee jaar op die manier en ja, er zijn mensen gestart en weer gestopt, omdat het – vaak voor hen – niet werkte. Maar nee, ik heb nog geen klachten van kandidaten en klanten gehad. En eerlijk gezegd bevalt het me wel om samen te werken met andere ondernemers, want dat zijn freelancers tenslotte ook.

Toch ben ik benieuwd of er anderen zijn, die deze formule al langer gebruiken, die andere ervaringen en lessons learned kunnen toevoegen.

En wellicht zijn er kandidaten en corporate recruiters, die goede of slechte ervaringen  hebben met dit soort franchise- of netwerkorganisaties aan de bureaukant, die het kunnen delen. Is het echt een paradox die tot problemen leidt of kan het werken in de praktijk. En belangrijker nog: wordt dit het onvermijdelijke business model voor werving & selectie naar de toekomst toe (mijn mening)?